Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ



Καθαρώτατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη.

Και από κει κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αγέρι,

που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:

Γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.



Χριστός Ανέστη! Νέοι, γέροι, και κόρες,

όλοι, μικροί μεγάλοι, ετοιμαστείτε.

Μέσα στες εκκλησιές τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε.

Ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε.

Φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,

πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι.



Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες.

Γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-

σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες.

Λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι,

από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες.

Κάθε πρόσωπο λάμπει απ' το αγιοκέρι,

οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.



Βγαίνει, γιατί στα σωθικά του ανάφτει,

και για πρώτο απαντά τον νεκροθάφτη.

Κανείς δεν του μιλεί, και δεν του δίνει

το φιλί το γλυκό που φέρνει ειρήνη.



Πάντα, χτυπάει, σαν νάλπιζε εκεί κάτω

ν' αγροικηθεί στης κόλασης τον πάτο. 

 

 

Διονύσιος Σολωμός (1798-1857)